مهندسی محیط زیست

اگرچه بیش از ۱۰۰ سال از تأسیس اولین شهرداری در ایران می‌گذرد، توجه به بحث مدیریت پسماند طی چند دهه اخیر در کشور حائز اهمیت شده است. تا سال ۱۳۴۰ مردم و شهرداری به صورت مشترک وظیفه دفع و دور کردن زباله از مناطق مسکونی را بر عهده داشتند اما به دلیل افزایش جمعیت و تغییر نوع پسماند و افزایش میزان پسماند، نحوه دفع به صورت غیر بهداشتی انجام می‌شد و موجب بیماری و به خطر انداختن سلامت زیست محیطی و آلودگی آبهای سطحی و زیرزمینی می‌شد. در سال ۱۳۷۱ به جهت جلوگیری از انتشار بیماری‌های حاصل از دفع غیربهداشتی زباله، آئین‌نامه بهداشت محیط به تصویب هیئت وزیران رسید که به موجب آن شهردای موظف به رعایت تنظیم روش‌های جمع‌آوری، حمل و دفع زباله‌های شهر طبق توصیه‌های وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی است . در سال ۱۳۷۳ با هدف جلوگیری از آلودگی آبهای زیرزمینی آئین‌نامه جلوگیری از آب به تصویب رسید. در سال ۱۳۷۴ قانون جلوگیری از آلودگی هوا به تصویب رسید که به موجب آن سوزاندن و انباشتن هرگونه زباله شهری و نخاله ساختمانی در معابر عمومی ممنوع است. در سال ۱۳۷۹ آئین نامه این قانون به تصویب رسید و در آن مراکز مجاز و مراکز درمانی را ملزم به استفاده از دستگاه زباله‌سوز جهت سوزاندن زباله‌های خود دانستند. این قوانین پراکنده موجب نابسامانی در بحث مدیریت پسماند شده بود، در نهایت به منظور انسجام‌بخشی به بحث مدیریت پسماند در سال ۱۳۸۳ قانون مدیریت پسماند به تصویب مجلس رسید. به موجب این قانون پسماندها بر حسب منابع تولیدی به انواع مختلفی دسته‌بندی می‌شوند: