مهندسی محیط زیست

اگرچه بیش از 100 سال از تأسیس اولین شهرداري در ایران می‌گذرد، توجه به بحث مدیریت پسماند طی چند دهه اخیر در کشور حائز اهمیت شده است. تا سال 1340 مردم و شهرداري به صورت مشترك وظیفه دفع و دور کردن زباله از مناطق مسکونی را بر عهده داشتند اما به دلیل افزایش جمعیت و تغییر نوع پسماند و افزایش میزان پسماند، نحوه دفع به صورت غیر بهداشتی انجام می‌شد و موجب بیماري و به خطر انداختن سلامت زیست محیطی و آلودگی آبهاي سطحی و زیرزمینی می‌شد. در سال 1371 به جهت جلوگیري از انتشار بیماري‌هاي حاصل از دفع غیربهداشتی زباله، آئین‌نامه بهداشت محیط به تصویب هیئت وزیران رسید که به موجب آن شهرداي موظف به رعایت تنظیم روش‌هاي جمع‌آوري، حمل و دفع زباله‌هاي شهر طبق توصیه‌هاي وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی است . در سال 1373 با هدف جلوگیري از آلودگی آبهاي زیرزمینی آئین‌نامه جلوگیري از آب به تصویب رسید. در سال 1374 قانون جلوگیري از آلودگی هوا به تصویب رسید که به موجب آن سوزاندن و انباشتن هرگونه زباله شهري و نخاله ساختمانی در معابر عمومی ممنوع است. در سال 1379 آئین نامه این قانون به تصویب رسید و در آن مراکز مجاز و مراکز درمانی را ملزم به استفاده از دستگاه زباله‌سوز جهت سوزاندن زباله‌هاي خود دانستند. این قوانین پراکنده موجب نابسامانی در بحث مدیریت پسماند شده بود، در نهایت به منظور انسجام‌بخشی به بحث مدیریت پسماند در سال 1383 قانون مدیریت پسماند به تصویب مجلس رسید. به موجب این قانون پسماندها بر حسب منابع تولیدي به انواع مختلفی دسته‌بندي می‌شوند: