توسعه پایدار اصطلاحی است که در سال‌های اخیر رواج و اهمیت بسیاری پیدا کرده است. مفهوم پایداری به نگهداری و پشتیبانی از سیستم‌ها و منابع گوناگون بدون به خطر انداختن روند تامین برای نسل‌های آینده اشاره دارد. این مفهوم هم چنین ملاحظات زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی را در بر می‌گیرد و هدف نهایی آن اطمینان حاصل کردن از این است که اقدامات فعلی ما گزینه‌های نسل‌های آینده را محدود نمی‌کند.
یکی از راهکار‌های اولیه برای تعیین پایداری یک اقدام یا تصمیم، در نظر گرفتن تأثیر آن بر محیط زیست است، این خود شامل اجتناب از فعالیت‌هایی است که به اکوسیستم‌ها آسیب می‌رسانند و یا منابع طبیعی را تخریب می‌کنند، مانند ریختن زباله‌های صنعتی درون آب‌ها و یا انتشار آلاینده‌ها در هوا. متقابلاً، شیوههای پایدار بر حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی از طریق اقداماتی مانند بازیافت، استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و کاهش ضایعات تمرکز دارند.
با این حال، پایداری فراتر از نگرانی‌‌‌‌‌‌‌های زیست محیطی است. یک جامعه‌ی پایدار همچنین نیازمند یک اقتصاد سالم است که از شیوههای کار منصفانه حمایت کند، به نوآوری و کارآفرینی پاداش دهد و فرصت‌های برابر را برای همه فراهم کند. این به معنای سرمایه‌گذاری در آموزش و زیرساخت‌ها، کاهش فقر و نابرابری و ترویج عدالت اجتماعی است.
برای دستیابی به پایداری باید هر سه رکن محیط زیست، اقتصاد و جامعه را در نظر گرفت. به عنوان مثال، کشاورزی پایدار نه تنها نیاز به تولید غذا، بلکه تأثیر زیست محیطی شیوههای کشاورزی سنتی و پیامدهای اجتماعی اعطای دستمزد عادلانه به کشاورزان را نیز در نظر می‌گیرد.
در نهایت، هدف از توسعه پایدار اطمینان حاصل کردن از این است که ما می‌توانیم با حفظ منابع طبیعی، حفاظت از محیط زیست و ایجاد یک اقتصاد قوی و شکوفا از کیفیت زندگی خوبی برخوردار شویم. دستیابی به پایداری مستلزم همکاری، نوآوری و در اولویت قرار دادن منافع بلندمدت نسبت به دستاوردهای کوتاه مدت است.
در نتیجه، حصول توسعه پایدار مستلزم تعادل میان حفاظت از محیط زیست، رونق اقتصادی و پیشرفت اجتماعی است. بسیار مهم است که ما از شیوههای پایدار استفاده کنیم تا سیاره‌ای قابل زندگی، برای نسل‌های آینده تضمین کنیم. ما با همکاری و اجرای سیاست‌های مدبرانه، می‌توانیم به سمت آینده‌ای پایدارتر پیشرفت کنیم.
